Podania o pracę

Rozdział I: Światło w tunelu
Jeden błysk, mocny powiew wiatru... To stało się tak nagle. Budynek został wysadzony w powietrze, a siła rażenia była tak ogromna, że odepchnęła 15-letnią dziewczynę, aż do samej krawędzi klifu. Nastolatka zaczęła się turlać i spadać w otchłań wodnego krateru. Próbując się ratować chwyciła za pierwszą lepszą lianę. Jednak ta okazała się zbyt słaba żeby ją utrzymać i pękła, decydując o dalszym losie dziewczyny. Piętnastolatka poczęła spadać, krzycząc przy tym niemiłosiernie...

– Aaaa! - wrzasnęła szatynka, gdy zadzwonił jej budzik w kształcie kota. Ręce jej się trzęsły, a serce biło tak szybko, jakby miało zaraz eksplodować. To był tylko sen... Kolejny zły sen.

Alex usiadła na łóżku i przetarła zaspane oczy, wpatrując się w kalendarz. To był już ostatni dzień roku szkolnego, właśnie zaczynały się wakacje. Kolejne nudne wakacje spędzone u babci... Wyjazdy do babuszki Rosalie nie sprawiały już nastolatce takiej przyjemności jak przedtem. Może dlatego, że nie była już malutką dziewczynką? Szatynka podniosła się i rozprostowując swoje kości, włożyła kapcie, a następnie powędrowała do kuchni. Rodziców Alex nie było już w domu, ponieważ musieli załatwić jeszcze parę ważnych spraw przed wyjazdem letnim. Dziewczyna zjadła więc śniadanie i ruszyła do szkoły.

~*~

– Spać... - jęknęła Alex, pokładając się na szkolnej ławce. Był to już ostatni wykład w tym roku szkolnym, ale dziewczyna nie mogła się w żaden sposób skupić po nieprzespanej nocy. Jej najlepsza koleżanka (Bikky) dźgnęła ją lekko w bok, chcąc ocucić przyjaciółkę. Jednak nic nie mogło pobudzić umysłu szatynki do działania.

– Alex, a może Ty? - to były jedyne słowa które obiły się o uszy 15-latki. Natychmiast się poderwała i spojrzała na nauczycielkę.

– Oczywiście... - oznajmiła, nie wiedząc o co jest proszona. Gdy profesorka dalej kontynuowała lekcję, dziewczyna zwróciła się szeptem do Bikky: – ale o co chodzi?

Bikky nic nie odpowiedziała, tylko zaśmiała się cicho pod nosem. Po skończonym wykładzie, nauczycielka podeszła do Alex i wręczyła jej stertę papierów. Nastolatka chciała się zapytać co ma w zasadzie zrobić, choć bała się, że jej nieuwaga wyjdzie na jaw. Na szczęście nie musiała tego robić, ponieważ nauczycielka przybyła z odsieczą.

– To są te papiery, o których mówiłam. Proszę, żebyś zaniosła je na podany adres... - profesorka wyjęła z torebki małą karteczkę i pokazała ją Alex.

– Jasna sprawa, proszę pani! - oznajmiła dziewczyna i wybiegła z uśmiechem z sali.

Bycie chłopcem na posyłki to ostatnia rzecz jaką na początku wakacji mam ochotę robić... - myślała szatynka, wpatrując się w stertę kartek - teraz trzeba z kręcić w lewo i...

Jej rozmyślenia, przerwało nagle szarpnięcie. Gdy nastolatka wylądowała na ziemi, z wyrzutem spojrzała na winowajcę. Był nim wysoki blondyn o jasno niebieskich oczach.

– Uważaj jak leziesz! - krzyknęła zdenerwowana.

– Ah, czyli wszystko to moja wina, tak? - odparł tajemniczy chłopak podnosząc się z chodnika i ruszając w dalszą drogę - zresztą nie mam czasu się z Tobą użerać...

– Czekaj no, jeszcze z Tobą nie skończyłam! - wrzasnęła Alex i wpatrując się w oddalające się plecy nastolatka, prychnęła: - Gbur...

– Idiotka... - mruknął blondyn.
Dziewczyna pozbierała się i również zaczęła iść dalej. Mijała Central Park, gdzie mnóstwo dzieciaków zbierało się, żeby grać w Bakugany. Nie dawała po sobie poznać, jednak brakowało jej takiego beztroskiego dzieciństwa. Zawsze musiała się trzymać reguł i zachowywać kulturalnie. Właśnie przez takie zachowanie została pozbawiona przyjaciół. Jej jedyną, prawdziwą koleżanką była Bikky... Tymczasem nastolatka dotarła do budynku gdzie miała zostawić papiery.

– Theme Street 51, to chyba tutaj... - rzekła i opuściła karteczkę, rozglądając się dookoła. Alex zamurowało. Znajdowała się przed wejściem na cmentarz. - Eee, chyba znowu zabłądziłam...
Nad miejscem pochówków zmarłych unosiła się mgła. 15-latka była przerażona, choć dzielnie szła naprzód. Zdawało jej się, że coś porusza się między drzewami. Nagle oślepił ją jasny strumień światła. Poczuła jak coś chwyta ją za gardło i przyciąga w stronę błękitnego portalu, który się przed nią otworzył. Alex miała wrażenie, iż to wszystko jest jej kolejnym koszmarem. Jednak to działo się naprawdę... Bezsilnie próbowała się wyrwać, ta obca dłoń wciągała ją coraz bardziej, aż w końcu dziewczyna wylądowała pośród błękitnych płomieni.

~*~

Obudziły ją jakieś dziwne głosy i pomruki. Szatynka powoli uchyliła powieki. Leżała na środku jakieś świetlistej świątyni, a wokół niej zgromadzili się jacyś chłopcy. Jednego z nich rozpoznała. Niedaleko niej stało oparty o ścianę ten sam blondyn, na którego wtedy wpadła. Jednak teraz wyglądał nieco inaczej. Miał na sobie zielony płaszcz, a na jego szyi wisiał złoty medalion. Podobnie ubrana była reszta grupy. Ich stroje różniły się tylko kolorem. Alex podniosła się i usiadła.

–K  im wy jesteście... Gdzie my jesteśmy? - mówiła niemrawym głosem. Nagle jej źrenice się powiększyły. Wyglądała jakby zobaczyła ducha. - No i co to do jasnej cholerci jest?

Wskazała na ogromnego, budzącego strach potwora, stojącego niecałe kilka metrów od nich.

Rozdział II: Ludzie Pustyni
Stwór, wyglądem przypominający smoka, spojrzał na dziewczynę i uśmiechnął się pod nosem. Zaczął powoli człapać w jej stronę, mrucząc przy tym coś pod nosem i zwijając swoje długie, choć nieco denerwujące wąsy.

– A więc teleportacja się powiodła... - odezwał się po chwili i spojrzał ogromnymi, krystalicznymi oczami na 15-latkę. Alex pisnęła ze strachu i nagłym ruchem, zaczęła cofać się do tyłu.

– T-to, to coś potrafi mówić? - wydusiła patrząc z przerażeniem na dziwną istotę. Jeden z chłopaków, ubrany w białą szatę, podszedł do smoka i oznajmił przytłumionym głosem:

– Nie chciałbym się wtrącać, ale czy Sensei nie popełnił błędu? To niemożliwe żeby ta dziewczyna mogła być jedną z "nas"...

Mówił to cicho, a jednak w taki sposób, żeby słowa przez niego wypowiadane dotarły do Alex. Nastolatka się uspokoiła i podniosła z posadzki świątyni.

– Nie wiem o czym on mówi, ale na pewno nie jestem tą, której szukacie... - rzekła z wyrzutem, a następnie odkręciła się i dodała: - wybaczcie, ale wracam do siebie...

Wtem z grupy wyłonił się najmłodszy i najniższy z wojowników.

–Zaczekaj, Ty nic nie rozumiesz! - krzyknął próbując zatrzymać dziewczynę.

– No to proszę, powiedz mi co mam rozumieć! - wrzasnęła Alex i zacisnęła ze złości rękę w pięść.

12-letni chłopiec zamilkł i spuszczając nisko głowę, wrócił z powrotem do przyjaciół. Nikt nie ważył się zabrać głosu, zapanowała zupełna cisza. Spojrzenie nastolatki utkwione było w grupę nieznanych jej osób. W końcu ogromny smok westchnął głośno i podszedł do dziewczyny, kładąc łapę na jej ramieniu.

– Dawno temu Egipcjanie byli politeistami i wierzyli w wielu bogów. Jednak najwyższym bóstwem był dla nich Re - bóg Słońca... - zaczął swą opowieść - budowali dla niego wiele świątyń i piramid oraz wznosili obeliski. Niestety, nie zostały odnalezione, a ich istnienie nie jest potwierdzone. Jedynym źródłem, dzięki któremu możemy twierdzić, że istnieją one nadal, byli strażnicy zwani Wybrańcami. Wybierano ich co 5 lat w dniu, kiedy słońce najwyżej wznosiło się nad Egiptem. Obowiązek ten przechodził co dwa pokolenia i przetrwał do dziś.

– Czyli chcesz mi wmówić, że ja też jestem tą Wybranką? - spytała Alex z niedowierzaniem.

– Dokładnie - odrzekł stwór - Wybrańcy posługiwali się pięcioma domenami, odpowiadającymi starożytnym bogom: Pyrus - Izyda, Geb - Subterra, Thot - Aquos, Horus - Ventus, Set - Haos oraz Ozyrys - Darkus. W zamian za posługę, bogowie sprawowali nad nimi opiekę i bronili od śmierci. Żeby ułatwić Wybrańcom zadanie, podarowali im 6 Bakugan'ów, które prócz domeny głównej, posiadały również drugą - Świetlistej Błyskawicy.

– Czekaj, czekaj... Wróć. Mówiąc Bakugan'y, chodzi Ci o takie małe kuleczki? - przerwała 15-latka, a smok pokiwał twierdząco głową. - Skoro tak, to raczej wam nie pomogę. W życiu w to nie grałam, nawet mi nie pozwalano... Nie wiem jak Wy, ale ja mam tego dosyć. Nigdy nie słyszałam większych bzdur, wolę żeby zostało tak, jak było...

Nastolatka skierowała się w stronę wyjścia. Któryś z członków grupy, chciał ją powstrzymać, jednak ich mistrz się sprzeciwił. Zdawało się, że zezwalał na odejście Alex. Dziewczyna przekroczyła smugę światła licząc, że z powrotem znajdzie się na cmentarzu. Jakie było więc jej zdziwienie, gdy zamiast starych nagrobków, ujrzała ogromną piaskownicę.

– G-gdzie my jesteśmy? - jęknęła niepewnie, wpatrując się z osłupieniem w otaczający ją piasek.

– Z naszego położenia wnioskuję, że możemy się znajdować, gdzieś niedaleko górnego Egiptu.. - rzekł chłopak ubrany w brązową szatę, gdy reszta drużyny dołączyła do Alex.

– Widzę, że odnalazłeś swój dar, Wybrańco Subterry... - rzekł z zadowoleniem Armiton.

– No dobra, załóżmy, że jestem jedną z Was i co? Powiem np. "Ogniu przybądź!", a zaraz koło mnie pojawi się jakieś ognisko? - zaśmiała się 15-latka i zaczęła machać rękami.

– Eee, Alex... - jęknął najmłodszy z grupy.

– I myślicie, że w to uwierzę? - dopowiedziała.

– Alex! - wrzasnął blondyn.

– No co? - spytała nastolatka.

– Ogień! - odparł i wskazał na płomienie wznoszące zaraz za nią. Gdy dziewczyna ujrzała palący się grunt, pisnęła tylko, a następnie jednym susem znalazła się za plecami chłopaka.

– Ej, woda, weź to zgaś! - spojrzała stojącego obok malucha.

– Daj mi chwilkę! - oznajmił chłopiec i już przymierzał się do ugaszenia ogniska, kiedy nagle coś sobie przypomniał. - Ale czym ja mam to zgasić? Tu nie ma ani kropelki wody!

– To może wiatr! - zaproponował kolejny z paczki.

– Hę? Że niby ja? A co ja mogę niby zrobić, co? - oburzył się Akihito. Armiton westchnął i jednym pstryknięciem palca ugasił ogień.

– Sami widzicie. Sytuacja, która przed chwilą miała miejsce jest kolejnym dowodem na to, że nie powinno mnie tu być. Ze mną czy bez i tak dacie radę... - dziewczyna uśmiechnęła się lekko i machnęła ręką na pożegnanie, ruszając dzielnym krokiem przez pustynię. Armiton został w oddali wraz ze swoimi uczniami.

Dni były upale, a słońce w pełni gościło na niebie. Pustynia pokazywała swoją nieokrzesaną naturę. Jedynie noce przynosiły ukojenie dla wysuszonej skóry i bolących nóg. To był już kolejny dzień wędrówki. Alex dopadało zmęczenie, więc postanowiła przenocować pomiędzy fałdami piasku. Nie zdawała sobie jednak sprawy z tego, iż grozi jej wielkie niebezpieczeństwo. Było około 2 w nocy, gdy do dziewczyny dotarło głośne wycie. Zdołała tylko uchylić powieki, a ujrzała czerwone ślepia trzygłowego potwora. Zdawało jej się, że zaraz zginie rozszarpana przez tego nadzwyczajnego stwora. Zamknęła oczy i zacisnęła mocno zęby, czekała spokojnie na nadchodzącą śmierć. Ku jej zdziwieniu, ostateczni cios nie nadchodził- wręcz przeciwnie. Usłyszała odgłosy jakiejś walki. Niepewnie otworzyła jedno oko. Stał przed nią wysoki blondyn trzymający jakąś włócznie, której najwyraźniej trzygłowy pies się bał, gdyż stał parę metrów od niego. Bez trudu go sobie przypomniała- w końcu natknęła się na tego chłopaka już 2 razy. Teraz dzielnie stanął w jej obronie.

– Dobry piesek... - rzekł wybawiciel.

– To Ty... mnie śledziłeś? - spytała z oburzeniem Alex.

– No tak, a Ty tylko o tym... Może - odparł i uśmiechnął się bezczelnie - Tak w ogóle, jestem Akihito. A teraz mogę z Tobą pogadać albo uratować Ci tyłek...

– Zdecydowanie wybieram opcję drugą, Akihito!

Chłopak rzucił się z włócznią na potwora. O uszy Alex obiło się skomlenie trzygłowego.

Rany, dobrze, że nie jestem na miejscu tego stwora... - pomyślała i podniosła się z ziemi.

– Dzięki za ratunek... W takim tempie to nigdy nie uda mi się wrócić do Londynu... - powiedziała ze smutkiem.

– Czyli na prawdę chcesz wrócić? - spytał Akihito.

– Pewnie...

– A więc istnieje jeszcze jeden sposób, ale nie obiecuję, że się uda... - oznajmił blondyn, a na twarzy Alex zagościła nadzieja. Wyjął z kieszeni małą zieloną kulkę i przyłożył do niej rękę. Bakugan jakby wiedząc co jego właściciel ma na myśli, otworzył niewielki krąg, z którego wypłynął strumień światła - Wejdź do tego okręgu, a znajdziesz się z powrotem w swojej miejscowości. Nie utrzymam go długo więc musisz się spieszyć!

Dziewczyna bez chwili zastanowienia ruszała w stronę świetlistego ekranu. Krok od celu, zatrzymała się, chcąc powiedzieć coś na pożegnanie. Jednak nie wiedziała co, a raczej nie mogła wydusić ani słowa. Ostatni metr był dla niej szansą powrotu do poprzedniego życia. Ale czy ono nadal będzie takie same? Teraz, kiedy wie o swojej misji i przeznaczeniu? Nastolatka bez słowa przechyliła się do przodu znikając w promieniach portalu. Zaraz po jej zniknięciu krąg się zamknął, a Akihito westchnął.

– Myślisz, że dobrze robiliśmy? - odezwał się jakiś głos z kulki.

– Nie wiem Ikarze, ale to była jej decyzja... - szepnął blondyn i zawrócił.

*ciąg dalszy nastąpi, jeżeli ktoś byłby zainteresowany dalszymi rozdziałami*